اسکولز در ایندیپندنت از سنتهای کریسمس یونایتد می گوید

ستون پل اسکولز در ایندیپندنت: کمتر کسی این حقیقت را می داند، ولی من در نقش یکی از هفت کوتوله بازی می کردم!

اسکولز در آخرین ستون اختصاصی خود در ایندیپندنت، فاش می کند که در جشن کریسمس یونایتد، کادر فنی غذای بازیکنان را می کشیدند و سرالکس فرگوسن مسؤول کشیدن سوپ بود!

اسکولز - در منچستر یونایتد یک سنت قدیمی کریسمس هست که کارآموزان فوتبالی باشگاه یک نمایش مصوت (پانتومیم) سرشار از جوک در مورد بازیکنان تیم اصلی را در برابر بازیکنان بزرگسال تیم انجام می دادیم. شاید از نظر شما این نقشی باشد که من در تمام طول عمرم هم با آن همراه بودم: من یکی از هفت کوتوله در نمایش بودم.

وقتی که به گذشته نگاه می کنم، دیگر کوتوله ها عبارت بودند از گری نویل، دیوید بکام و نیکی بات. اگرچه متأسفانه نمی توانم به یاد بیاورم که کداممان دوپی بودیم. هر سال تهیه کنندۀ این نمایش، پزشک سابق بزرگسالان تیم، جیم مکگرگور بود، کسی که تمامی جزئیات را زیر نظر داشت و نمایشنامه ها را برای تمرین می نوشت، و همین جیم بود که به ما کوتوله ها یاد داده بود چگونه به عنوان بخشی از نمایشنامه ش، روی ران خود راه برویم.

دوپی - تنها کوتولۀ بدون ریش - مترجم

نکتۀ این نمایش و تمرین این بود که کمی جلوی هم تیمیهای خودتان دلقک بازی در بیاورید، که برای شکستن جو رقابت و چشم و هم چشمی بین گروهی از پسران جوان روش بدی نیست. همچنین که ما عاشق جوکهای شیطنت آمیز در مورد بازیکنان تیم اصلی بودیم. این سنت باشگاه تا زمان بازنشستگی من نیز پا برجا بود و همیشه از بازتاب این نمایش در چهرۀ برخی بازیکنان نامدار یونایتد وقتی متوجه می شدند که آنها در کانون موضوع جوک توسط پسران جوان قرار دارند لذت می بردم!

افرادی بودند که هرساله طعنه های زیادی نصیبشان می شد. برای بازیکنان خارجی این تجربه ای کاملا جدید بود و باید بگویم که برخی خیلی بیشتر و بهتر از بقیه این جوکها و طعنه ها را با جنبۀ بالا هضم می کردند.

در یونایتد سنتی داشتیم که تحت سرمربیگری سر الکس فرگوسن هیچ گاه تغییر نکرد

من عاشق فوتبال در کریسمس و سال جدید هستم. در کودکی خود عاشق تماشای بازیهای یونایتد و اولدهام در این بازۀ زمانی بودم و به عنوان یک فوتبالیست حرفه ای نیز از بازی در این برهه لذت برده ام. ورزشگاه حس و فضایی متفاوت دارد. همه شادتر هستند، جو مهیج است. حتی بداخلاقترین اعضای کادر فنی هم در این مقطع از فصل بهار را زیر گامهای خود حس می کردند (کنایه و ضرب المثل از احساس شادی داشتن). در یونایتد ما سنتی داشتیم که تحت نظر سر الکس فرگوسن همیشه پا برجا بود.

او همیشه صبح کریسمس و نهار را به ما مرخصی می داد که با خانواده هایمان باشیم، حتی اگر روز حراجی در خارج از خانه بازی می داشتیم. با داشتن 3 فرزند این بودن با خانواده فاکتور بسیار مهمی برای من بود. من عاشق سپری کردن آن زمان با خانواده ام بودم و اگر صادقانه بگویم هیچ گاه از نوشیدن یک گیلاس شراب غافل نشدم زیرا همیشه حس می کردم که زمان کریسمس در اولویت اول یک رویداد خانوادگی است (تا فوتبالی).

البته که در مورد غذا از ما قول گرفته می شد پرخوری نکنیم. یعنی پروتئین در محدودۀ تعیین شده صرف بشود، دسر برنج و تخم مرغ (فرنی) ممنوع، و البته مست کردن و مشروب الکلی هم ممنوع. در روز کریسمس ما در زمان صرف عصرانه و چای در (چمن اصلی) اولدترافورد و زیر نور نورافکنها تمرین می کردیم. اوایل هفته همیشه نهار کریسمس یونایتد در زمین تمرینی صرف می شد که یک سنت دیگر باشگاه بود که در آن سرالکس و کادرش برای بقیه غذا می کشیدند.

از من نپرسید که این سنت از کجا می آید، این هم فقط یکی از کارهایی است که همیشه انجام می دادیم. سرالکس سوپ می کشید. امثال رنه مولنستین و مایک فیلان گرد میزها می چرخیدند و نوشیدنی می ریختند و ظرفهای غذا را پر می کردند. برای یکی دو ساعت، تمامی بازیکنان و خدمۀ کارینگتون قادر می بودند که هرچه را می خواهند سفارش دهند. اگر یک فنجان چای لازم داشتید، اسم رنه را فریاد می زدید. یک کاسه سوپ دیگر؟ سرالکس به کار شما رسیدگی می کرد!

این هم یکی از سنتهایی بود که به نظرم باشگاه را متمایز کرده بود. یک ژست تشکر از جانب سرمربی و کادرش از تمامی آدمهایی که با وی کار می کردند. به نظرم باقی سال را آنها با خواستن خواسته های بزرگ از ما سپری می کردند. این سنت روشی بود که نشان بدهند تلاش ما را ارج می نهند.

مسئلۀ خیلی مهم در مورد کریسمس و سال جدید در یونایتد این بود که ما معمولا در این برهه برای کورس قهرمانی روی غلتک می افتادیم. طوری که وقتی به برنامۀ عادی بعد تعطیلات برمی گشتیم، کمی روشنتر شده بود که برای تصاحب لیگ چه کاری باید صورت بگیرد. دور سوم اف ای کاپ هم همیشه در این برهه روی می داد. این ها بخشهای برجستۀ فصل بودند که من مشتاقشان هستم.

البته که تعطیلاتی زمستانی در فوتبال انگلیس بگذاریم، ولی اگر قرار است تعطیلاتی باشد، بهتر است (بعد کریسمس) در ژانویه باشد و سنت عالی بازی در روز حراجی را خراب نکنیم. این فقط دومین سال من است که در کریسمس بازی ندارم. سه سال قبل این حول و حوش من مشغول تمرین برای بازگشت از بازنشستگی اول خودم بودم، لذا الآن تازه دارم به بازی نداشتن در کریسمس عادت می کنم.

مثل اکثر هواداران فوتبال من هم بی صبرانه منتظر تماشای بازیهای فوتبال هستم. امیدوارم که در طول چند هفتۀ آتی در یونایتد، سالفورد سیتی و اولدهام اتلتیک باشم. و مزۀ لذت بخش تماشای فوتبال در بهترین زمان سال را بچشم.

در مورد صحنۀ دایو گری کیهیل برابر هال سیتی

وقتی که گری کیهیل به دایو خودش در بازی برابر هال سیتی نگاه کند، حسرت خودش را خواهد داشت، ولی بعد تماشای چندبارۀ آن در تلویزیون، من درک می کنم که چه در ذهن او می گذشته است. او انتظار داشت که برخورد صورت بگیرد و انتظار تماس بدنی داشت. و وقتی که تماسی صورت نگرفت، به یک دایو خجالت آور تبدیل شد!

هیچ کس دوست ندارد که در بازی به چشم دایو زننده یا متقلب نگریسته شود. ولی یک مرز خیلی باریک وجود دارد. اگر در محوطه به شما سقلمه ای بزنند، شما را بکشند یا برایتان جفتپا بگیرند، شما باید خود را به زمین بزنید. پیش از هر بازی این نکته توسط سر الکس به ما گوشزد می شد. هیچ وقت به ما گفته نمی شد که دایو بزنیم، و یک تفاوت بزرگ بین این دو هست. کسب کردن پنالتی هم بخشی از به ثمر رساندن گلهای بازی است، و اینکه هرچه شد سعی کنید روی پای خود بایستید و زمین نخورید بی معناست. خطا خطاست، و با این کار می توان نتیجۀ نهایی موقعیت اصلی در محوطه را تغییر داد.

کیهیل و دایو در بازی برابر هال سیتی

برخی بازیکنان در تبدیل یک خطا به پنالتی روی خود که داور چاره ای جز اعلامش نداشته باشد بسیار تبحر دارند. برخی دیگر در این مورد افتضاحند، و منصفانه خواهد بود اگر بگوییم کیهیل در این مورد خیلی استاد نیست.

به نظرم یکی از نقاط قوت من این بود که می توانستم در محوطۀ جریمه توپ را از پیش پای مدافعین حریف در برابر خودم با ضربۀ کوچک دور کنم. باید چشمنواز باشید. اگر توپ را از مسیری که داشت می رفت منحرف کنید و کمی مکث کنید، آنگاه احتمال زیادی خواهد داشت که مدافع نتواند خود را متوقف کند و با شما برخورد کند.

دو پنالتی که من برای یونایتد بردم در ذهنم برجسته هستند. اولینش روی تکل توماس رپکا روی پای من در آپتون پارک در 2002 بود که به پیروزی 5-3 یونایتد ختم شد. دومینش هم خطای ایگور بیشکان روی من در اولدترافورد در پیروزی 4-0 برابر لیورپول در سال 2003. در هر دو صحنه من زودتر به توپ رسیدم و آن را زدم و مدافع به قدر کافی سریع نبود که بتواند خود را جمع و جور کند و به پای من تکل زد. این صحنه هر جای دیگر زمین نیز خطاست، و لذا در داخل محوطه پنالتی خواهد بود.

هانری می توانست با سرعت خودش بازیکنان را نابود کند

تبریک به تیری هانری تازه بازنشسته شده از یک دوران ورزشی دلچسب. به ندرت مهاجمی پیدا می کنید که سرعت و همچنین تسلط و خونسردی را به یک اندازه داشته باشد ولی هانری هر دو را دارا بود. هانری ابتدا با سرعتش مدافع را عاجز می کرد و سپس با خونسردی و حضور ذهنش توپ را با خونسردی از دروازه بان عبور می داد. او یک فوتبالیست اعجاب انگیز بود.

گلش در برابر یونایتد در هایبری در سال 2000 یکی از بهترینهایش بود. از بد اقبالی ما، سر الکس قبل بازی به ما هشدار داده بود که آرسنال از ضربات ایستگاهی کوتاه توپ را با هانری بازی می کنند. قطعا وقتی که بعدا ویدئوی آن گل حیرت انگیز را تماشا می کردیم، آرزویمان این بود که می شد آن توپ را به هانری قطع کرد (شک در ترجمه). قبل اینکه متوجه بشویم، او توپ را بلند کرد و با یک والی آن را به تور دروازۀ ما چسباند.

در حداقل بیان، باید گفت که بازی برابر وی دشوار بود. و اگرچه ما همیشه برای بازی برنامه داشتیم، ولی در برابر بازیکنی با کیفیت هانری هیچ گاه روشی تضمینی برای مهار او وجود نداشت. ما مدافعین وسطی با کیفیت تاپ داشتیم که برخی روزها در مهار او موفق بودند، ولی گاهی هم خیر. گاهی به جناحین می رفت و وظیفۀ مهارش بر عهدۀ گری نویل قرار می گرفت. و با تقدیر ویژه از گری باید اعتراف کنم که هیچ زمانی را به یاد نمی آورم که در مهار هانری ناموفق یا خجالت آور عمل کرده باشد.

تیری هانری و شادی از گلزنی برابر لیورپول

من جمی کرگر را به عنوان یک مدافع می ستودم. او بازیکنی بود که می دانست چطور از پس مهاجمین تاپ بر بیاید. حتی او هم از پس هانری در بازی اف ای کاپ سال 2007 در انفیلد برنیامد. هانری با سرعتش او را در کنارۀ خط زمین جا گذاشت، کرگر نقش بر زمین مانده بود و سپس هانری به سمت دروازه برگشت، به داخل زد و روی پای راستش آمد و گلزنی کرد. قانون شمارۀ یک برای تقابل با هانری: هیچ وقت خودتان را با وی در کورس سرعت گرفتار نکنید.

نکتۀ کلیدی با هانری این بود که از وی دور بمانید تا اگر قصد کورس سرعت داشت شما اقلا 5 یاردی فرصت و فاصله از وی داشته باشید. مشکل این بود که حتی در آن حالت هم وی خطرناک بود. ممکن بود آنی تصمیم به شوتزنی بگیرد. او یک مهاجم مرکزی عالی بود و افتخارات زیادی برد: جام جهانی، قهرمانی یورو، جام اروپایی (فکر کنم منظور لیگ قهرمانان با بارسلونا است)، لیگ برتر، لیگ اسپانیا، لیگ فرانسه، اف ای کاپ. از آن دوران ورزشی خاص!

من از پیروزی سیتی برابر بارسا استقبال می کنم. ولی کار چلسی دشوار است.

من در ذهنم از اینکه منچستر سیتی در دو بازی رفت  و برگشت لیگ قهرمانان بارسلونا را حذف کند حمایت می کنم. البته که خیلی بستگی به میزان مصدومین و فرم تیمها در انتهای فبریه خواهد داشت، ولی به نظر من روش مانوئل پیگرینی در بازی برابر روم خوب جواب داد. یعنی استفاده از هستۀ هافبکی متشکل از فرناندو، فرناندینیو و جیمز میلنر و سپس چیدمان دیگر بازیکنان حول این هستۀ مرکزی.

فرناندو (راست) و فرناندینیو (مرکز) نمایشی تحسین برانگیز برابر روم داشتند

به نظر من چلسی سختترین قرعه را دارد. قرعه شان از فصل قبل بهتر است ولی پاریس سن ژرمن از فصل قبل با تجربه تر است. من انتظار دارم که تمامی تیمهای انگلیسی صعود کنند، ولی سخت خواهد بود.

هفته از نگاه اسکولز:

مرد برتر هفته:

فرانک لمپارد. گل پیروزی بخش برابر لستر و صد و هفتاد و پنجمین گلش در لیگ برتر از خط هافبک. شگفت انگیز!

سرمربی هفته:

مانوئل پیگرینی. پیروزی در خارج خانه در اروپا و سپس پیروزی در لیگ در خارج خانه ظرف 4 روز آمار دشواری بود که وی برجای گذاشت.

لحظۀ برتر هفته:

واکنش اول دخیا روی ضربۀ رحیم استرلینگ در دقیقۀ 12 در بازی یکشنبه. در سمت دیگر میدان یونایتد بلافاصله حمله کرد و گلزنی کرد.

بازی برتر هفته

منچستر یونایتد 3-0 لیورپول. تماشایش عالی بود. بازی می توانست 6-6 شود!

ستون من برای ایندیپندنت روز شنبه 3 ژانویه باز خواهد گشت. کریسمس مبارک و سال جدید خوشی را برای تمامی خواننده گان ایندیپندنت آرزومندم!